Adı Konmayan Bir Öykü Bu..

Eğer bir umutsuzluğa yakalanmışsa yüreğiniz, sizi her yerde gölgeniz gibi takip eder hüzün. Herkes sizi güler yüzlü,mutlu gördüğü halde; siz içinizde sürekli ağlayan o çocuğun farkındasınızdır. Ve ne çikolata, ne oyuncaklar nede başını şefkatle okşamanız susturamaz onu...


Çevrenizde hep sevilirsiniz ama kendinizi hiç sevmezsiniz. Yalnızlığı seversiniz size acı verdiğini bildiğiniz halde. Herkesin yalnız olduğunu düşünürsünüz kendinizce ve çift kişilik bir yalnızlık çekmektense tek kişilik bir yalnızlıktır tercihiniz.


Her gece yatağınızın baş ucunda oturarak düşüncelere dalarsınız siyah gökyüzünün izlerken... İçinizdeki minik yürek en çok o zamanlar ağlamaya başlar..En çok o zamanlar yırtar kendini...Arkanıza bakarsınız akşam olmasına rağmen gölgeniz gene yanınızdadır sizin...En çok o zaman bastırır yalnızlığın verdiği acı yüreğinizi.


Bir yudum kahve...
Sıcak kavuşmaların tiryakiliğine sarılmış, orta halli...


Bir film...
Sayacın işleyip de görüntülerin tende izlendiği...


Bir öykü...
Yazı karakterinde siyah, düşen yerde beyaz...


...ve özleme kesilmiş göbek bağının düştüğü toprakta, rüyalara sıçrayan minik tebessüm...